مازندران سرزمینی افسانه ای است

اما چون ما ـ كه (ظاهراً) دورانِ كودكی را پشتِ سر نهاده ­ایم ـ نمی­ خواهیم (یا نمی ­توانیم) مانند كودك، بازی كنیم و می ­پنداریم كه این امر با سنّ ما سنخیت ندارد و در خورِ موقعیتِ اجتماعی ما نیست، مسیرِ غریزه را تغییر می­ دهیم، یعنی در ذهن خود به بازیگری می­ پردازیم؛ یا به سخن دیگر: خیال­پردازی می ­كنیم.
رؤیاهای ما به دو شكل ظاهر می­ شوند: 1. در خواب، یعنی در جایی كه نمی ­توان عناصر آن را دقیقاً‌ بازشناخت، آن­ها را تنظیم كرد و به آن­ها شكل بخشید؛ 2. زمانی­كه ما در بیداری به سر می ­بریم و می ­توانیم به رؤیاهای خود نظم دهیم، به آن­ها شكل ببخشیم و آن­ها را به دیگران منتقل كنیم.
اما خواب چیست؟
خواب، پیچیده ­ترین و ناب­ترین شعرِ روان ماست. در این جهانِ اثیری است كه آرزوهای سركوب شده ما سر بر می ­آورند و هریك به زبانی شگفت درباره خود سخن می­گویند. اما اگر ما زبان آن­ها را در نمی­ یابیم، دلیل آن ناتوانی ماست. این آرزوها ـ كه ما آن­ها را پیش از آنكه به سطح آگاهی ما برسند، بازپس می ­رانیم ـ غالباً در عمیق­ترین لایه ­های ضمیر ما جای دارند، ولی ما ـ حتی زمانی­كه زمزمه ­های مرموز آن­ها را از نزدیك می ­شنویم ـ به دو دلیل درباره آن­ها سخن نمی ­گوییم: نخست به سبب محظوراتِ اخلاقی و سپس به علتِ قیدهای اجتماعی. اما چون این دو عامل در خواب بی­ تأثیرند، پس آرزوهای سركوفته ما می ­توانند در آنجا آزادانه خودنمایی كنند.